Toen Izzy naar Nederland kwam was ik nog vrijwilliger bij RSDR en pleegmama voor de hondjes. De aankomsten waren toen nog bij mij.

Helaas liep dit anders de dame die de pleegzorg op zich had genomen kon het allemaal niet aan en vanaf dat Izzy de deur uit was op zondagmiddag de aankomst,  is er constant contact geweest tussen het pleeggezin en RSDR. De volgende ochtend na aankomst kreeg ik een telefoontje van Ineke en er werd besloten om Izzy terug te halen zij kwam bij mij in pleegzorg. 

Izzy was bij terugkomst helemaal in paniek en enorm angstig voor alles en iedereen, zo was zij niet aangekomen nog geen 24 uur daarvoor. Zij was verlegen maar niet bang van mensen en honden. Wat een verschil en wat was haar overkomen in 24 uur, ik zal het nooit weten mijn hart brak wat een hoopje ellende. 

Ik heb haar in een mand gelegd en ben dagen bezig geweest met haar met de hand voeren en te laten drinken, s'avond nam ik haar mee naar bed en sliep zij bij mij zodat zij zich veilig voelde. 

Al met al heeft het maanden geduurd voordat zij zich zo veilig ging voelen en meer vertrouwen in mij en de mensen om mij heen kreeg om door de woonkamer te lopen. 

Izzy is nu vier jaar bij mij en alles is goed gekomen, ze is een ondeugende rakker en voor bekenden een super lieve sociale hond geworden, ook kinderen vind ze super. Bij vreemden kijkt zij eerst de kat uit de boom maar dat mag, ik vertrouw ook niet iedereen zal ik maar zeggen.

Ik heb nooit geen spijt gehad van mijn beslissing dat Izzy bij mij mocht blijven.

We kunnen elkaar niet meer missen. Ik hou van haar en zij houd van mij.

Veel liefs van Izzy en Jenny

Al heel lang wilde ik een eigen hond. In ons vorige huis kon het niet. Het was te klein en was een flat zonder lift. Toen verhuisden we naar ons huidige huis een jaar geleden. Ik werd met de dag jaloerser op mensen die ik voorbij zag wandelen met hun hond. ‘Ik wil dat ook zó graag’ zei ik steeds tegen mijn vriend. Toen zijn we serieus gaan nadenken over een hond. Eerst was er nog wat twijfel, ik wilde per slot van rekening ook graag een paard! Uiteindelijk na veel wikken en wegen, voordelen en nadelen tegenover elkaar zettend, hebben we de knoop doorgehakt: We gaan voor een hond! Een pup zat er niet in, iets wat ons stiekem toch wel erg leuk leek. We werkten allebei en om een pup op te voeden heb je tijd nodig, veel tijd, meestal meer dan voor een volwassen hond. We gingen dus al vrij snel asiels af. Een hond een 2e kans geven, een eigen warme mand bieden begon ook een steeds mooiere gedachte te worden. Omdat mijn vriend nog nooit een hond had gehad en ik vroeger alleen een klein hondje bij mijn ouders had, wisten we wel ongeveer wat we zochten. In het asiel zaten destijds bijna alleen maar herders of pitbulls met gedragsproblemen of Jack Russels. Dit was niet wat we zochten en het was eigenlijk ook niet handig aangezien wij beginnende baasjes zijn.

Wij zijn verder blijven zoeken en uiteindelijk op de website van de RSDR terecht gekomen. Tijdens mijn avonddienst op het werk (had weinig te doen) de website (en voornamelijk de honden natuurlijk!) wat beter bekeken en ik werd steeds enthousiaster. Ik besloot een lijstje te maken met honden die mijn voorkeur hadden, zowel qua uiterlijk als innerlijk. Ik heb dit lijstje niet aan mijn vriend laten zien maar hem gevraagd ook eerst zelf een lijstje te maken om te kijken of er hetzelfde uitkwam. En er was 1 hond die we uiteindelijk beiden op ons lijstje hadden staan: Evy! Toen ik iets later een aanvraag stuurde ( o.a. voor Evy, en nog 2 andere honden) is alles in sneltreinvaart gegaan. We kregen een telefonische intake en toen dat goedgekeurd was kregen we een huisbezoek. Evy (toen nog Daphne) was inmiddels al naar Nederland gekomen en zat in een opvanggezin. We kregen uiteindelijk de mogelijkheid om op bezoek te gaan bij Evy om kennis te maken. Onze verwachtingen waren laag omdat we wisten dat ze vrij bang kon zijn. Dit was ook het geval. Ondanks dat waren we het er beiden over eens en op weg naar huis hakten we de knoop door: dit wordt onze hond! Op 6 januari 2017 gingen we haar ophalen. Licht nerveus maar ontzettend opgetogen gingen we op weg naar Evy. Daar aangekomen dronken we even wat en ging Evy met ons mee. Thuis had ze tijd nodig om te wennen. Ze lag alleen maar in haar mandje en kwam er alleen uit als we haar de riem om deden om te gaan wandelen. Na een week kwispelde ze iets als ik beneden of thuis kwam maar ze bleef in haar mandje.

"Ik wilde eigenlijk een Rode"

Ik had al twee katten (broer en zus) maar omdat broer zus nogal op haar nek zat, dacht ik dat nog een broertje of zusje de verhoudingen misschien wat beter zou maken. En het is ook gewoon leuk, een kitten. 

Ik wilde graag een rooie, dus op zoek naar een rode kitten. Asiel, kittenopvang, Google, geen kittentijd. Uiteindelijk bij RSDR uitgekomen. Daar viel mijn oog op Barnaby, een rood katertje. Maar omdat mijn kater dus nogal dominant doet werd gedacht dat dat niet goed zou gaan. Toen bleek dat Henrietta, een lapjespoesje, vrij gekomen was. Toen ik dat koppie zag was ik verkocht. 

Ik bedacht dat ze best een rugzakje zou kunnen hebben, en dat ik niet teveel van haar moest verwachten. Als ze alleen maar op de kast wil liggen en geen contact wil, prima, als zij maar gelukkig is. Dat is gelukkig niet het geval, mevrouw is zeer aanwezig. Erg knuffelig is ze niet maar dat maakt ze goed met haar karakter! 

Zodra ze het pad van één van de anderen kruist, moet ze even meppen of in een oor of kont bijten. Klein bijdehandje is ook de schrik van de buurt want ze mept alles en iedereen, zelfs het hondje van de buurvrouw. Ik heb ontzettend veel lol om haar. 

En ze is zelf ook happy, dat blijkt uit alles. Ik ben zó blij met haar en zou haar voor geen goud willen missen. Mijn kleine terror.

Linda van Lunteren

 “dit is jouw laatste huisje, dat beloven wij!”

Wij hebben altijd honden in huis gehad. Ik kan mij geen leven zonder hond voorstellen. Het begon vroeger met een eerste puppie, een echt vuilnisbakje. Later hebben we een Golden Retriever pup genomen, zij werd 13 jaar. Tijdens deze periode hebben we een Amerikaanse cockerspaniel in huis genomen, deze was 7 maanden en had al 2 baasjes gehad, waarom..geen idee. Daarbij kregen we Jerry ( 6 maanden jong), wij ook het zoveelste baasje, toen Binkie…5 jaar oud, toen Casper, ( een Spanjaardje met een beste rugzak wat niet meer goedkomt ) …4 jaar jong, en nu Sparky…7 jaar oud. Binkie en Casper hebben we nog, Binkie word dit jaar 13 en Casper is nu ruim 7. Geen een van deze honden, behalve de jongste pups, hebben we bewust uitgekozen, allen kwamen ze “op ons pad”.

Zo ook Sparky, ik zag Sparky voorbij komen op een facebookpagina van een vriendin die ook vrijwilligster is bij RSDR, het zoveelste “zielige geval’. Maar Sparky bleef bij mij hangen, ik denk ik zeg maar niets tegen mijn partner, ik had beloofd dat we het dit keer voorlopig bij 2 hondjes zou houden. Maar tot mijn verbazing begon mij partner er 2 dagen later over, hij zei “heb je dat schatje van een Sparky voorbij zien komen?”….. En ja, we waren beide zo getroffen door zijn verhaal en door zijn sprekende prachtige ogen, we hoefden hier eigenlijk geen gesprek meer over, maar dachten beide hetzelfde, Sparky moest maar naar Den Oever komen, hier zal hij zijn definitieve huisje vinden. Hier hoort hij thuis, bij ons.

We hebben gelijk de volgende dag contact opgenomen met het RSDR en het ging eigenlijk in een sneltreinvaart omdat er zo spoedig mogelijk een nieuw huis voor Sparky gezocht werd. Sparky is eerst op visite geweest, kijken of het klikt met onze andere honden en of er een klik tussen ons was. Binkie verraste ons, zo wat was hij fel tegen Sparky, die er niet erg van onder de indruk was. Binkie moest even duidelijk maken dat dit zijn huis was. Het ging goed en Sparky vond de frisse lucht die hier aan de Waddenzee waait heerlijk. Het gras was prima te eten, en ieder dag uitgelaten worden in een uitgestrekt natuurgebied daar zegt geen hond nee tegen natuurlijk. Het besluit was gevallen, Sparky mocht bij ons komen. 3 dagen later hebben we Sparky opgehaald. 7 jaar jong en vol met vrolijke levenslust, alleen kan hij niet meer zo rennen en springen als hij wil, met zijn misvormde pootjes. De eerste dagen ging hij uit zijn dak, hij rende en sprong en wilde niets anders dan de dijk op en af. De tweede avond piepte hij van de pijn, arme schat, gelukkig heeft hij hier eventuele pijnstillers voor. Het was en is voor ons natuurlijk ook aftasten wat Sparky wel en niet aankan. Nu gaat het lichamelijk al wat beter, we lassen om de dag een echte “rustig aandag” in, dit betekent dat we niet de dijk opgaan maar ‘platvloers’ blijven wandelen en 4x een klein stukje. Dit werkt prima.

Sparky eet goed, past zich goed aan in de roedel. Binkie en Casper zijn geen grote vrienden met hem, (ook niet met elkaar trouwens), maar ze accepteren elkaar. Sparky is graag buiten, maar wat wil je ook met de Waddenzee als achtertuin. Hij heeft voor het eerst de zee gezien en gevoeld en hij vond het maar wat vreemd, hij verwelkomde het water met luid geblaf. Sparky wil alleen maar wandelen en snuift iedere keer de frisse buitenlucht op, het liefst wel 8x op een dag. Hij is zo uitbundig en rent vaak met grote sprongen voor ons uit. Zo uitbundig dat hij ‘s avonds wel wat stram en stijf van zijn kussen af komt. Het koppie wil zo graag, maar zijn lijf kan het niet bijbenen. Hoe meer hij hier zich thuis voelt des te meer streken hij krijgt…..die boef. In de vuurplaats is een fijne plek om in te staan en ook de plantenborders is leuk om in te staan en te graven. Hij weet dat hij door de poort naar buiten en het gras op kan, dus staat hij regelmatig bij de poort te blaffen…joehoeoe…zie je mij dan niet…joehoe..ik wil eruit..gaan we….gaan we…?! Ja en dan moeten we even volhouden natuurlijk om hem niet zijn zin te geven…4x wandelen op een dag vinden we wel genoeg.

Hij is ontzettend nieuwsgierig in alles wat je doet, hij ligt ook altijd in de keuken als ik sta te koken, wat een heerlijke hond. Ondanks wat hem allemaal is aangedaan. En toch zo’n mooi lief hart. Het vertrouwen in de mens is er nog altijd, wonderbaarlijk. Sparky houdt ook ontzettend van knuffelen en maakt je dat ook erg duidelijk…wat wij helemaaaaal niet erg vinden, heerlijk zo’n knuffelhond. Ja en ons huis hebben wij ook aangepast. Wij hebben laminaat en Sparky zijn pootjes gleden steeds weg, ook bij het eten, dus onze vloer ligt nu vol met vloerkleden. Hij staat en loopt nu een stuk vaster en het eten is voor hem een stuk ontspannender zo. Ach en het staat ook nog gezellig al die verschillende kleden.

Optillen vind hij niet zo leuk, maar hij laat het gelaten toe die lieverd. Onze roedel gaat namelijk altijd mee naar boven als wij gaan slapen, ja je bent een roedel of niet. Dus Sparky gaat ook mee. In het begin liep hij weg als wij hem mee wilde nemen, nu loopt hij al naar de trap als we de ander honden ook naar boven brengen. Alles wat er in je leven gebeurt, gebeurt met een reden. Zo ook beesten die op je pad komen. Waarom Sparky op ons pad kwam, wist ik na een paar dagen. Ook ik zit vol levensenergie, ik sta er nog volop in, wil nog van alles leren, in mijn hoofd wil ik heel veel,te veel… maar ook mijn lichaam zegt af en toe “HO!!!”. Op een avond liep ik met Sparky een rondje en hij begon weer te rennen op zijn manier en wilde een groter rondje als dat ik in gedachte had voor hem, ik hoorde mijzelf zeggen, nee Sparky, we doen vandaag rustig aan, ons lijf heeft vandaag rust nodig weet je nog, we kunnen niet iedere dag rennen. ( ja ik praat altijd met mijn roedel). Op dat moment wist ik waarom Sparky op ons pad kwam, om mij te herinneren dat ik niet altijd op het volle tempo mee kan draaien, dat ik om de dag mijn rust moet nemen vanwege mijn spierreuma. Op dat moment keek Sparky mij aan alsof hij het begreep, zo mooi, het is ook zo’n slimmerd. Daarom dus……

Na de aanvraag voor de adoptie van Seal ging alles in een treinversnelling. Enquete invullen op internet. Telefonisch gesprekje met weer heel veel vragen. Toen een heel gezellig huisbezoek!

En op 16 september konden we gaan kennis maken met onze Seal! Nu moesten we naar Schagen (onder Den Helder). En wij wonen in Weert, Limburg. Dat is dus niet iets van dat doen we 'effe'. Na een paar mailtjes heen en weer mochten we Seal meteen meenemen! Een hele opluchting. Gewapend met wat lekkers voor Seal en Jabu (zijn boertje) wij op weg naar Schagen! Heel gastvrij ontvangen door het gastgezin. Bleek Seal een heel bang hondje te zijn. Jabu had nergens last van en at met smaak het lekkers van ons op! Liet zich ook knuffelen! Seal ging met de staart tussen de benen bescherming zoeken bij de gastvrouw. Deze verzekerde ons dat hij in het begin ook voor haar bang was. Een poging ondernomen om met Seal te gaan wandelen. Nu ging Seal met ons wandelen denk ik. Gewend om met honden om te gaan lieten wij ons niet afschrikken. Overtuigd dat wij met geduld en liefde heel veel zouden bereiken hebben we de administratie afgehandeld en Seal meegenomen. In de auto krijgen was de volgende uitdaging! Gelukkig hadden we in de tuin van het gastgezin Seal al het autotuigje omgedaan. Eindelijk zat hij dan in de auto. Het tuigje vastgezet in de gordelklem en toen ben ik naast hem gaan zitten. Hij stond helemaal strak in de auto. Dat heb ik even aangezien en toen heb ik hem gewoon bij mij op schoot getrokken! Dat vond hij minder geslaagd, maar bleef toch liggen. Langzaam werd hij rustiger en meer ontspannen. Hij heeft zelfs ook liggen slapen half op mijn schoot. Bij de eerste tussenstop wilde hij er meteen tussenuit, maar dat ging niet. Hij lag gelukkig vast. Bij de tweede wilde hij de auto niet uit om te plassen. Dan maar doorrijden naar Weert. Daar wilde hij ook niet uit de auto. Toch gelukt! Binnen ging hij onder de salontafel liggen. Daar heeft hij en ook ik heel wat uurtjes doorgebracht. Heel langzaam ontdooide hij. Na een paar dagen had hij ons geaccepteerd. Deed buiten plassen en poepen en at met plezier zijn bak eten leeg. De nachten in de bench waren geen succes! Hij zat dan toch even een beetje en zachtjes op zijn hondenmanier te huilen. Na een paar nachten hebben we hem maar niet meer in de bench gedaan. Op hoop van zegen dat hij niets stuk zou bijten. Gelukkig is alles goed gegaan. Dit is dan deel 1 van het verhaaltje Seal!

Misschien onbeleefd, maar ik moet echt beginnen over mezelf. 52 jaar, honden en kattenliefhebber en altijd hond en kat in huis gehad. Vorige hond overleden op 12 jarige leeftijd, 7 jaar geleden, maar toen nog drie poezen in huis. Luna en Vlekkie, twee poesjes van de dierenarts en onze nooit vervangbare Jos ! Drie jaar geleden, we hadden toen al geen hond meer, plots Luna aangereden, ruggengraat verbrijzeld, veel pijn, dierenarts erbij geroepen en jammer genoeg was het verdict snel gevallen : laat ze zo snel mogelijk vertrekken naar de regenboogbrug. Vlekkie is een verhaal op zich : heel bang poesje, wil niet gepakt worden , speelt enkel als de zon schijnt en is altijd klein en mager gebleven. Joske.....tja, daar kan ik boeken over schrijven. Jos was een kat uit de duizend, wat zeg ik ...uit de miljoenen !!!!! Ze luisterde als we ze riepen, ze kon pootjes geven, ze kon high five ....kortom ...nog nooit zo een poes gehad.

Stilaan begon Jos echt oud te worden ! Doof, praktisch altijd slapen, maar nog flink eten en knuffelen. Hoe dikwijls heb ik gezegd: ik hoop dat ik nooit de beslissing moet nemen om ze te laten overgaan. En ja hoor, 15 jaar geworden , nog steeds goed kunnen eten, nog steeds de beste knuffelkat ooit en dan die rotdag.....23 december 2015 .....opstaan, koffietje, en dan kijken naar het mandje. Even tegen mandje tikken, Joske...ik ben wakker.... je mag buiten....en nee dus. Geen reactie. Joske was vertrokken in haar slaap rustig en vredig. 

Een moment dat mij zeer ontroerde. Eén van onze buren kwam even vertellen hoe het met haar zieke partner ging. Natuurlijk werd zij ontvangen door een luidkeels blaffende Higgins. Tot het moment waarop onze verdrietige buurvrouw begon te huilen. Higgins stopte acuut met blaffen, ging tegen haar aanzitten en legde bij wijze van troost poot en kop op haar been! Een paar dagen later werd zij bij binnenkomst natuurlijk weer luidkeels toegeblaft. Dit zijn zo enkele belevenissen in de afgelopen 20 maanden. Ik kan er nog vele aan toevoegen, zoals bijvoorbeeld de opmerking van een buurtbewoner ‘wordt het niet eens tijd dat u die hond de deur uit doet’. Of een dierenarts die doodsbang was voor Higgins vanwege zijn donkere blik. Maar ook al gaat het ‘inburgeren’ niet vanzelf, samen komen we er wel. Het gaat steeds beter en makkelijker en we zijn stapelgek met hem. Hij houdt nog steeds niet van de stad, maar buiten de stad en in huis en tuin is het een hele lieve gezellige hond die graag rondscharrelt om je heen en tegen je aan kruipt om eens even lekker te kroelen. Higgins, onze dierbare hond waar we samen heel oud mee hopen te worden!

Hope is enorm dol op ons, en wij op deze lieve, stoere hond die over veel humor en aparte eigenschappen blijkt te beschikken! Ze kan uren in haar eentje spelen met een balletje wat ze zelf steeds weggooit en weer ophaalt, bouwt buiten hoge nesten van waaruit ze een goed uitzicht heeft over haar terrein, jaagt graag voor de fun de kippen omhoog in een grote wolk , en scheurt soms een half uur keihard buiten door de tuin om haar overtollige levensplezier kwijt te raken. Ze is een heel lieve en vriendelijke hond, houdt zelfs veel van de poezen waar ze soms ook een voorzichtig spelletje mee doet en ze is eigenlijk altijd blij, zoals het hoort.

Haar vacht is mooi en zacht, ze stinkt niet meer en wat nog het allermooiste is: haar vertrouwen in mensen neemt steeds wat meer toe! Sommige vrouwen worden door haar al met veel vrolijkheid begroet, ook al zag ze ze niet eerder. De drempel bij vrouwen is niet meer hoog. En sommige mannen krijgen na een paar keer ontmoeten voorzichtig het voordeel van de twijfel. Maar de meeste mannen komen er beslist niet zomaar in bij Hope, mannen hebben ‘het gedaan’ blijkbaar, daar in het verre Bulgarije, en de angst zit heel diep…

Als ze stoere werkmannen op straat hoort, schiet ze naar binnen met haar staart tussen haar poten, als we met wandelen mannen tegenkomen op straat moet ik de bocht er omheen heel ruim nemen, zo bang is ze dan. Maar ze heeft een enorm goed geheugen en als het met een man goed ging, dan is het vertrekpunt de 2de keer al wat beter. Geduld, zo hebben we geleerd, is het allerbeste wat we Hope kunnen geven. Geduld met alles, zodat ze in haar eigen tempo opnieuw kan leren leven. Maar nu in vrijheid en vrede. Hopelijk kan ze met veel liefde en geduld leren dat de mens in aanleg goed is.

Ook al zijn er veel hobbels te nemen als je een hond met trauma in huis haalt, het is prachtig te zien dat er uit het beschadigde dier weer langzaam maar zeker die mooie gelukkige hond tevoorschijn komt !

Annet Visser,

 “over 2 uur is Rock bij jou!”

Ja en toen werd er vorig jaar met spoed opvang gezocht voor Rock, voorheen Diesel. RSDR heeft een besloten adoptantengroep op facebook en daar zag ik een oproep van Ineke staan voor Diesel. Helaas heb ik geen auto dus kon hem niet ophalen maar de volgende dag werd ik wakker gebeld door Ineke. “Over 2 uur is Rock bij jou!”. Hij zou maar 2 weken blijven. Maar ja….Rock had een perfecte klik met Jazz. Het was echt niet de bedoeling dat hij zou blijven, maar ik was wel heel erg verliefd op hem. Toen kreeg ik van iemand een berichtje op facebook “waarom adopteer je hem niet zelf?” Na overleg met Jenny en Ineke is Rock gebleven en niet meer weg te denken. Ik heb er totaal geen spijt van. Rock is heel stabiel en dankzij Rock is Jazz stukken zelfverzekerder geworden.

Marisca Dupon, december 2015

“het is niet altijd rozengeur en maneschijn!”

Ons verhaal begon vorig jaar augustus 2014. Onze Duitse herder van 13 moesten we in laten slapen en toen gingen we op zoek naar een andere hond. Ik wilde graag een Bulgaarse herder, zoals Poetin heeft en zo zijn we in november bij RSDR terecht gekomen. We moesten uitzoeken uit 5 puppy’s, 4 broers en 1 zus. Met z’n vieren alle pups bekeken en Ernie werd het…geen Bulgaarse herder. Maakt niet uit, het is hetzelfde als met baby’s…je houdt toch wel van ze…

Hanneke kwam op huisbezoek, op verzoek van onze jongste zoon, voor de aanvraag van Ernie. Ze heeft een beetje uitgelegd hoe of wat en Ernie zou pas eind januari/begin februari naar Nederland komen. Ze vroeg of wij wilden fosteren (“plegen”) en wij zeiden JA.

Dit is ons “pleeg/crisis”-verhaal. Ons gezin bestaat uit Paps (Gerard), Mams (Marietje), Joey (23) en Mick (19), Taiga (hond, 1jr.), 11 kipsels, 2 Mamagaaien, 2 katten (Room en Juul). Met alle “pleeg/crisis” honden overleggen wij met onze kids, want voor hun wordt het ook anders en moet ook wel eens een beroep op ze gedaan worden (uitlaten, eten geven, spelen etc.).

Tot slot nog een advies van onze kant: denk er wel om: het is niet altijd rozengeur en maneschijn! Of je een hondje adopteert, pleegt, in crisis neemt, ze hebben allemaal een ding gemeen: ze zijn niet kant-en-klaar!!! Ze moeten zindelijk gemaakt worden, gesocialiseerd worden, sommigen zijn angstig, anderen frank en vrij en ga zo maar door. Trek er tijd, aandacht, geduld en veel liefde voor uit en je zult met de tijd merken dat je een “maatje voor het leven hebt”!!! Als je met problemen te kampen krijgt, na een dag of na een paar weken/maanden: GEEF NIET OP! Je weet waar je van tevoren aan begint, het is een hond met een “klein of groot rugzakje”, het komt een keertje boven (of niet), ga naar een hondenschool, hou hem/haar de eerste tijd aangelijnd en geef ze vooral heel veel liefde!!! Ze vinden alle honden in het algemeen lief/spelen, gaat goed, katten in een gezin is wat anders dan in de opvang en andere beesten: wennen ze wel aan!

Wij vonden het best wel emotioneel om van onze “pleegjes/crisis”-hondjes afscheid te nemen, maar het mooiste is: ze krijgen hun eigen plekje, zo hoort dat ook. Wij houden nog steeds contact met ze via de mail, telefoon, persoonlijk bezoekjes, whatsapp o.i.d. want het is zo mooi om te horen hoe het met ze gaat! Daar doet iedereen van de RSDR er het voor!!! En vergeet vooral de mensen in Bulgarije niet, die maken het allemaal mogelijk voor deze “straathondjes”!!!

de Brinkjes

Ze is ook al een paar keer los geweest op het veld naast ons huis. Lekker even rennen met haar grote voorbeeld Balou. Ze komt keurig weer terug bij je en verliest je niet uit het oog. Ook zwemmen vind ze heerlijk. Nandi kan alleen nog wat angstig zijn voor vreemde geluiden, zoals scooters bijvoorbeeld, of grasmaaiers. Gelukkig lijkt ze er snel aan te wennen.

Nogmaals we hadden echt niet verwacht dat ze zo snel zou aanpassen en bijvoorbeeld zindelijk zou zijn. Ik ben er van overtuigd dat zij zo is geworden, dankzij de medewerkers van RSDR in de opvang. Regelmatig persoonlijke aandacht voor alle honden en aan de riem wandelen, dat doet ze goed. Ook de ontvangst toen we Nandi gingen halen was perfect geregeld en een warm welkom. Dat was met onze andere adoptiehond van een andere organisatie wel anders!

Echt een kanjer en we zijn superblij met haar! Ik heb dus eigenlijk geen negatieve opmerkingen, alleen maar positief, sorry!

Groetjes Alie de Boer

Na alles nog een tijdje heel goed overwogen te hebben, heb ik het aanvraagformulier ingevuld voor Harley en al snel was de hele procedure rond en kreeg ik toestemming Harley te adopteren. Op zondag 26 mei 2013 kon ik hem op komen halen in Spijkenisse bij Jenny en Ineke. Een hele spannende maar ook gezellige dag!

Vanaf de eerste dag ging het goed met Harley, alleen was hij wel erg bang voor harde geluiden. Ook moest hij nog leren om te gaan met verkeer. Gelukkig ging dat snel beter en nu is hij totaal niet meer bang en gaat hij regelmatig gezellig mee in de bus, auto of zelfs trein. Alleen vuurwerk vind hij nog steeds eng.  Alleen thuis zijn gaat ook steeds beter en met veel geduld en liefde gaat het elke keer een stapje vooruit.

Harley is een geweldig lieve hond, erg sociaal naar andere honden en katten. Hij is ook helemaal gek op kinderen en kan soms nog lekker ondeugend zijn haha, een heerlijke hond dus! Ben nog steeds erg blij dat ik de beslissing heb genomen om via RSDR een hond te adopteren!

Groetjes Else Spruit-Verstijnen en een poot van Harley!

In een filmpje zag ik ergens op de achtergrond een hond die mij raakte. Ik had een paar maanden eerder mijn Newfoundlander meisje op hoge leeftijd moeten laten inslapen en zonder het zelf bewust te weten was ik op zoek naar een lobbes om dat lege plekje in mijn hart te vullen. Ondanks het feit dat ik zelf vrijwilliger ben bij een organisatie die honden redt in Roemenië, viel ik dus als een blok voor hem. Memphis was al geadopteerd geweest maar omdat hij probleemgedrag zou vertonen, was RSDR wat terughoudend met mijn aanvraag. Iets in mij zei dat ik door moest zetten en dat ik hem kon bieden wat nodig was. Wij hebben nog een heel stabiel en lief herderteefje Summer en we hebben heel veel ruimte. En al zeg ik het zelf, veel ervaring met honden en liefde te over.

Vorig jaar zomer kwam Memphis mee naar Nederland. Ik zag meteen de liefheid in zijn snoet. Niets mis met deze hond. De eerste avond lag hij al tussen onze 6 katten in de kamer te slapen bij Summer. Al snel liep hij helemaal vertrouwd mee met de wandelingen. Het helpt natuurlijk dat ik in het bos woon en ze hier heerlijk kunnen rennen. De 2 honden gaan met mij mee hardlopen, overal mee in de auto en mee paardrijden. Memphis loopt altijd voorop, dan kom ik te paard en Summer loopt achterop te hoeden. Dit hebben de honden zelf bepaald. Dieren zijn zo mooi, zo puur en geven zelf aan wat goed is.

Memphis is een echte lieverd, zit geen greintje kwaad in. Het is gewoon een grote lobbes die zijn energie kwijt moet kunnen en graag zijn eigen weg gaat. Niet een hond die je kort moet houden. Bij het wandelen loopt hij zijn eigen pad, maar houdt mij altijd in de gaten. Het is een heerlijk beest en een perfect maatje voor mij en Summer. Zij is helemaal opgebloeid door hem en ze zijn onafscheidelijk. Geredde dieren zijn geweldig. Zij zijn zo dankbaar. Ik zou hem voor geen goud meer willen missen!

Karine de Potter juli 2015